Gra LOST RPG

Sol

- Jestem przepełniony współczuciem - zapewnił go.

Nina

Prychnął, rozbawiony.
Cały Sammy. zakpił.

Sol

Pokręcił głową po raz kolejny. Na tropikalnych wyspach, jak nie ma się co robić, a powoli kończą ci się książki, zazwyczaj szukasz zajęć, które wypełniłyby ci trochę czas. Dla Sama, jak łatwo się domyślić, takim zajęciem było myślenie.
Myślał więc i myślał, a ostatnim tematem, którym zaprzątał sobie uroczą główkę, był owy 'Sammy'. Sam nigdy nie przepadał za zdrobnieniami, ale o ile w dzieciństwie dało się to tolerować, ba, nie zwracać nawet większej uwagi - w końcu miał pięć, potem dziesięć, potem piętnaście lat i nadal był Sammym.
Ale teraz miał już dwadzieścia trzy lata, ponad sześć stóp wzrostu i jeszcze kilka cech, które świadczyły o tym, że dawno wyrósł zarówno z butów o rozmiarze trzydzieści osiem, jak i z Sammy'ego.

Nina

Dean spojrzał na brata, który od dłuższego czasu się nie odzywał.
Stary, nie chciałbym ci psuć toku myślowego, ale nadczymkolwiek tam dumasz - zmien minę, albo wyjdź z pokoju, bo ta którą masz teraz, jest naprawdę komiczna. rzucił lekko.

Sol

- Myślę nad Sammym - powiedział nieobecnym głosem, nie zastanawiając się, jak to może brzmieć.

Nina

Sammy'm Juniorem? zapytał, rozbawiony.

Sol

- Nie! - zareagował natychmiast. - Nad Sammym. Nad imieniem.

Nina

Aa, już myślałem, że wziąłeś sobie do serca moją gadkę. zakpił. No co? Sammy - imię jak każde inne.

Sol

Westchnął i stwierdził, że i tak nie warto nic mówić. Pamiętał, że reakcją Deana, kiedy poprosił go, aby mówił do niego Sam, był wybuch śmiechu i kompletne ignorowanie jego prośby.

Nina

No co, Sammy? zapytał, akcentując ostatnie słowo.

Sol

Pokręcił głową i zacisnął usta.

Nina

Uśmiechnął się kpiąc i wbił wzrok w twarz Sama.

Sol

- Czasami mógłbyś mówić 'Sam' - wytknął mu w końcu.

Nina

A to dlaczego? zdziwił się.

Sol

- Może dlatego, że nie jestem już dzieckiem?