Gra LOST RPG

Sol

Namiot Sama był porządną, stabilną konstrukcją, która może nie wyglądała jak pałac księżniczki z bajki, ale spełniała swoją funkcję tutaj, gdzie mniej więcej wszystkie 'domy' wyglądały porównywalnie do lepianek w pierwszej lepszej wiosce w Afryce.
No, może trochę lepiej.
Niemniej jednak, namiot był solidny, a nawet, gdyby nagle przestał być - tuż obok usytuowany był namiot Deana, więc w razie czego Sammy miał apartament, do którego mógł się wprowadzić.
Z drugiej strony - nie, żeby jakoś specjalnie tego chciał.

Sol

Sammy spał już od kilku godzin, wyjątkowo postanawiając dać sobie spokój z nakłanianiem brata do położenia się wreszcie. Dean i tak nigdy go nie słuchał, a proszenie go o cokolwiek w tej kwestii było jak walka z wiatrakami.

Nina

[przychodzi: Dean]
Bez zbędnych formalności, w stylu - zaglądanie do środka czy Sammy nie robi akurat czegoś, do czego potrzebuje samotności, wszedł do środka i żwawo zbliżył się do jego posłania. Przykucnął przy bracie i złapał go za ramie, potrząsając dość mocno.
Sammy! Wstawaj, przypłynęli po nas! krzyknął mu do ucha.

Sol

Momentalnie obudził się i podskoczył, słysząc głos brata.
- Co? Gdzie? Jak to, przypłynęli? - zapytał zdezorientowany.

Nina

Uśmiechnął się tak szeroko, co złośliwie. Przez chwilę patrzył na niego z satysfakcją, po czym powiedział po prostu: Mam cię.

Sol

Wywrócił oczami z irytacją, podnosząc się i patrząc na Deana jak na idiotę.
- Który to już poziom, Dean? 'Mam pięć lat i pociągnąłbym cię za warkocza, gdyby nie to, że jesteś chłopczykiem'?

Nina

Dokładnie ten. przyznał, wciąż uśmiechając się szeroko, zadowolony z siebie. Skoro już nie śpisz - wstawaj, idziemy pobiegać.

Sol

- Śpię - oznajmił stanowczo, na potwierdzenie słów kładąc się z powrotem.

Nina

Nie, Sammy, nie wydaje mi się. rzucił lekko, ściągając z niego koc i zabierajac mu poduszkę. Już nie.

Sol

- Czy ty na pewno nie pomyliłeś namiotu? - zapytał dla pewności, przewracając się na brzuch, z twarzą w kocu. - My? Pobiegać? My nie biegamy, Dean!

Nina

Możemy w każdej chwili zacząć. odparł. Nie zmuszaj mnie, żebym wyciągnął cię z tego namiotu za nogę. ostrzegł.

Sol

- Ciągnij, za co chcesz - odparł. - Nie ruszam się stąd. Idę SPAĆ, bo jest WCZEŚNIE. Oddaj mi poduszkę.

Nina

Daj spokój, ile spałeś? Dziesięć? Dwanaście godzin? Wystarczy ci już i przyda ci się trochę ruchu. oznajmił. Wstawaj.

Sol

- Powiem ci, ile spałem - oznajmił spokojnie. - Jakieś pięć godzin, gdyby to wszystko zebrać, bo co mi się udało zasnąć, to budził mnie twój śmiech, nawiasem mówiąc, śmiejesz się jak naćpana hiena. Jak już romansujesz po nocach z zajętymi dziewczynami, to przynajmniej mógłbyś to robić ciszej - zakończył z wyrzutem.

Nina

Biedny, mały Sammy... udał rozczulenie. Mam nadzieję, że kiedyś mi wybaczysz. dodał, po czym szarpnął brata za ramie. A teraz - wstawaj.