Gra LOST RPG

Sol

Chwycił pewnie pistolet. Nagle kątem oka złowił ruch. Uważaj! krzyknął, strzelając w stronę, gdzie przed chwilą widział płetwę.

Wilk

Zaklal cicho i zaczal rozpaczliwie mlucic rekoma probujac doplynac do zbawiennego kadluba.

Sol

Dawaj, kurwa! krzyknął, strzelając ponownie, praktycznie na oślep - prawdopodobieństwo, że trafi w rekina było taki duże jak to, że trafi w Simona.

Wilk

Po kilku chwilach, ktore zdawaly sie wiecznoscia, w koncu doplynal. Wzdychajac z ulga, wgramolil sie na plywak.
Jestem!! wrzasnal do Sawyera.
Nie czekajac na odpowiedz, zaczal wioslowac w jego kierunku.

Sol

Cholera, szybciej, on się coraz bardziej zsuwa! odkrzyknął, trzymając Michaela obiema rękami.

Wilk

Po chwili wszyscy trzej siedzieli lub lezeli na blaszanym kadlubie.
Lepiej sie przespij. mruknal do siedzacego obok Sawyera Jutro wioslujemy.

Sol

Prześpij? No coś ty, liczyłem na jakąś mini orgię z rekinami odparł ironicznie, kładąc się na boku i ziewając przeciągle.

Wilk

Taa... mruknal sennie.
Polozyl sie na twardej blasze. Spal zanim jeszcze zamknal oczy.

Sol

Jeszcze raz obrzucił wzrokiem otoczenie, dla pewności zakładając sobie pistolet znowu za pasek od spodni. Podłożył sobie rękę pod głowę i nie minęło pięć minut, jak zasnął.

Wilk

Obudzily go pierwsze promienie slonca. Podniosl sie do pozycji siedzacej i przetarl oczy. Dopiero po jakiejsc minucie zdecydowal sie podniesc powieki.
Sawyer! krzyknal szturchajac stopa blondyna.

Sol

Kręcą cię brutalne zabawy? zapytał, otwierając oczy i zamykając je za chwilę - słońce było już na niebie i wcale nieźle przygrzewało.

Wilk

Na pewno nie z toba.
Odgarnal wlosy do tylu i wskazal Sawyerowi bezczelnie zieleniaca sie dzungle.
No i jestesmy w punkcie wyjscia.

Sol

Nie wyobrażasz sobie, jak mi przykro odparł, siadając.
Coś nie wygląda mi to na naszą stronę wyspy.

Wilk

Mam bujna wyobraznie.
Ponownie odgarnal uparcie opadajace na oczy wlosy.
Moze to nie nasza strona, ale na pewno nasza wyspa. Widzisz te gory?

Sol

Nie wątpię, Piggy odparł z uśmiechem, przykładając rękę złożoną w daszek do czoła.
Nasza, na pewno. Ale coś mi mówi, że czeka nas dluga droga...