Gra LOST RPG

Sal

Lepiej od ciebie wygląda nawet Jack, więc to raczej marne pocieszenie. zauważyła kąśliwie.

Wilk

Wielkie dzieki burknal obrazony Ja ciebie tez lubie.

Sal

Nie ma za co. Zgłos sie, jeśli bedziesz potrzebował podbudowanai psychicznego. mruknęła, uśmiechajac sie zaczepnie.

Wilk

Nie omieszkam. odpowiedzial takim samym usmiechem A podobno dobrze wygaldam z bliznami...

Sal

'Podobno' to bardzo dobre słowo. mruknęła z zaczepnym uśmiechem.

Wilk

Simon prychnal.
To moze od razu powiedz, ze jestem oblesny, odrazajacy i gdyby to od ciebie zalezalo to nie dotknelabys mnie nawet dwumetrowym kijem.

Sal

Nawet, jeśli byłby przykryty szmatką. uściśliła.

Wilk

O nie, to juz przesada zawolal oburzony.
Odsunal sie lekko od Polly i, ledno powstrzymujac usmiech, skrzyzowal ramiona na piersi.
Oficjalnie sie na ciebie obrazam.

Sal

Oficjalnie mam to gdzies. mruknęła, uśmiechajac się szeroko.
Opadła na niby-poduszkę z waty i innych badziewi i ziewnęła przeciągle.

Wilk

Jak chcesz...
Simon wzruszyl ramionami i ulozyl sie tak wygodnie jak tylko mogl na skraju poslania.

Sal

Ziewnęła jeszcze parokrotnie, za każdym razem szerzej i dłużej.
Spać. mruknęła słabo, odwracając się na bok.

Wilk

Wiec spij. powiedzial obojetnie wpatrujac sie w sklepienie.
Sam z trudem powstrzymywal coraz bardziej natarczywe ziewniecia.

Sal

Mhm. mruknęła sennie.
W jaskiniach było juz prawie całkiem cicho, jesli nie liczyć trzasku płonących w ognisku drzew. Polly przymknęła oczy i - wdychając znajomy, kojący zapach poduszki Simona - zasnęła.
Po jakiejś godzinie wpadła w tę fazę snu, w której człowiek zaczyna sie przekręcać z boku na bok, śniąc przy okazji. Sny wywoływały głownie uśmiech na jej twarzy, dziwnie spokojny, szcześliwy uśmiech, jakiego nie miała okazji użyc od wysadzenia włazu.

Wilk

Simon skrzywil sie i zaklal paskudnie gdy Polly po raz kolejny wrazila mu lokiec w bok. Moze i przywykl do jej niespokojnej natury, ale w tym momencie byl szczegolnie wrazliwy.
Wciaz mamroczac pod nosem przeklenswa, odsunal sie jak mogl najdalej nie spadajac przy tym z poslania i przekrecil sie na bok, twarza do Pauline. Wygladala tak slodko, z szerokim, szczerym usmiechem, jakiego jeszcze nigdy nie widzial na jej ustach. Szkoda, ze nie snila o nim.

Wilk

PO PRZESKOKU II

Simon powoli otworzyl oczy. Jak zwykle a takich momentach szara codziennosc zwalila sie na niego calym swoim ciezarem. Az zwinal sie psychicznie. Jakies wyjatkowo wredne chochliki spiewaly mu kolo ucha "Polly kocha Marshalla, Polly kocha Marshalla...".
Jednemu walnal przez leb, drugiego kopnal w dupe i wstal. Po kilku sekudnach standardowego przecierania oczu zalozyl czarna, rozpinana koszule i wysluzone, brudne buty. W jedna dlon chwycil kosmetyczke, w druga zabrany z bunkra sztucer mysliwski. Juz od wczoraj lazil z nim po wyspie w poszukiwaniu czegos do jedzenia. Dzieki temu nie musial udawac, ze nie widzi jak Polly udaje, ze wszystko jest w pozadku.
Po schwytaniu obu przedniotow (wladze w lewej rece juz odzyskal) wstal i wyszedl z jaskini.

[wychodzi: Simon]