Gra LOST RPG

Sal

Polly wstała i podeszła do niego. Wyglądało na to, że trafił w jej czuły punkt.
Znowu.
Nie jeste mordercą, do cholery. warknęła, starając się bezskutecznie opanować drżenie głosu.

Marshall

- Nie? A może ja zasługuję na śmierć?! - warknął Marshall, w którym odżyły niemiłe wspomnienia. - No dalej, pokaż jaka jesteś twarda! Rozwal mnie! Ulży ci!

Sal

Polly spojrzała na niego tak, jakby chciała się jednocześnie rozpłakać i wrzucić go do jakiegos ciemnego rowu.
Nie jestem, cholera jasna, jakimś pieprzonym mordercą! To ze kiedyś... Polly urwała i cofnęła się, odwracając głowę.

Marshall

Marshall zauważył zmianę w Polly, ale on sam nie potrafił się teraz opanować i krzyknął:
- Na co jeszcze czekasz?! Bierz tego cholernego gnata i strzelaj! Wreszcie się mnie pozbędziesz! Przecież tego chcesz!

Sal

Postanowiła, że nie da się sprowokować, chociaż każda komórka jej ciała krzyczała "Ustrzel tego idiotę, jak pieprzoną kaczkę".
Zamiast tego podeszła do Marshalla i spojrzała na niego nieco wyzywająco, ciągl jednak załzawionymi oczami.
To może ty mi przypierdol, co? Wtedy tobie ulży, facet.

Marshall

Marshall ze zdziwieniem zauważył łzy w oczach Polly. To zupełnie do niej nie pasowało. Przez chwilę zrobiło mu się jej żal, ale ta chwila minęła bardzo szybko. Miał niesamowitą potrzebę uderzenia tej kobiety i czuł, że zaraz ulegnie pokusie, ale powiedział:
- Gdyby to było takie proste, to już dawno bym to zrobił - powiedział. - Ale ty widocznie się boisz...

Sal

A ty zgrabnie udajesz, że właśnie to ci przeszkadza, facet. A tak nie jest. Cholera jasna, najchętniej złapał byś mnie za włosy i pierdolnął o najbliższe drzewo. Jak wszyscy zresztą
Ostatnie słowa wypowiedziała z ledwie zauważalną goryczą.

Marshall

Marshall skrzywił się, ale nie chciał się tak upadlać, by bić kobietę, co w przeszłości zdarzyło mu się tylko raz, bo musiał... Zrobił krok w kierunku Polly jakby chciał ją uderzyć, ale się zatrzymał i powiedział z dziwnym grymasem:
- Co ty o mnie, do cholery, wiesz, że mówisz, że udaję?!

Sal

Powiedzmy, że po prostu znam sie na ludziach, facet. I to dość dobrze, do cholery. A skoro już zrobiłeś tak cholernie obiecujący krok w moim kierunku to dalej - nie krępuj się. wycedziła przez zęby, opierając dłonie na biodrach.

Marshall

Marshall ledwie utrzymywał nerwy na wodzy, by nie uderzyć Polly. Wiedział jednak, że jak dalej pójdzie, to nie wytrzyma.
- Najłatwiej odwrócić kota ogonem, prawda? - warknął odwracając się. - Wymiękłaś, nie potrafiąc strzelić ani nawet mnie uderzyć i teraz chcesz, żebym to ja cię uderzył... Nie jesteś taka twarda, jak chcesz...

Sal

Polly podeszła bliżej.
Nigdy nie mówiłam, ze jestem twarda, do cholery. warknęła, popychając go delikatnie.

Marshall

- Nie, Pieprzona Polly nie musi tego mówić. Każdy to przecież wie... Cholerny Rambo...

Sal

Wiesz o mnie tyle, ile profesor historii sztuki o pieprzonej fizycekwantowej! wrzasnęła Polly, popychając go coraz silniej. A przed chwilą przez ciebie straciłam szansę na wyjaśnienie pewnych pieprzonych kwestii, na dowiedzenie się, gdzie, do cholery jasnej trzymaja do cholerną Claire, na wszystko, na czym mi w tym momencie, cholera jasna zależało.
Pchnęła go mocniej, tak, że zachwiał się lwkko.
Ona po prostu płakała, tak histerycznie i bezsilnie, jak tylko kobiety potrafią.

Marshall

Marshall nawet nie odwrócił się twarzą do niej. Był cholernie zły. Nie poczuwał się do żadnej winy, w jego mniemaniu uratował tym dwojgu tyłki.
- Jasne! - krzyknął wściekle. - Jasne! Wszystko zjebałem, tak?! Super! Jesteś nienormalna! Nop dalej, przyłóż mi! Udowodnij jaka jesteś twarda! - dopiero teraz odwrócił się twarzą do niej.

Sal

Polly zamknęła oczy, starajac się powstrzymać napłwajacy do oczu potok łez. Po policzku spłynęła jedna, ktora szybko starła wierzchem dłoni. Skrzyżowała ręce na piersi i spojrzała na niego.
Nie będę zniząc się do twojego poziomu, do cholery. Mam jeszcze jakiśtam promil cholernego honoru, facet. powiedziała.
Jej twarz była cała czerwona od histerycznego płaczu.