Gra LOST RPG

Sal

[przychodzi: polly]

Dokustykała do namiotu, uprzednio kilka razy potykajac się o własne nogi.
Odchyliła koc i wsunęła się do wnętrza swojego dawnego schronienia, po czym rzuciła kulę na piasek i położyła się.
Skuliła się najbardziej jak mogła, zagryzła wargę, bezskutecznie tłuamcząc sobie, że nie bedzie ryczeć jak mysz z okresem. Bo to nie w jej stylu przecież.

Wilk

[przychodzi: Simon]

Nie mial pojecia co mozna w takiej chwili powiedziec. Od czterech lat nie byl w zwiazku trwajacym dluzej niz tydzien, wiec nie wiedzial praktycznie nic o pocieszaniu kobiet.
Moge wejsc?
--Kurwa...-- dodal natychmiast w myslach. Niezbyt dobry poczatek.

Sal

Podniosła głowę.
No tak. Simon. Cholera, wiedziała, ze przyjdzie, ale nie wiedziała, ze w chwili w której bedzie zaryczana jak sierota wojenna.
Jak wolisz. mruknęła słabo, ścierajac wierzchem dłoni łzy z policzków. Miała zaczerwienione oczy i opuchnietą twarz, jej ręce drżały a ona sama trzesła sie spazmatycznie.

Wilk

Simon probowal dodac jej otuchy usmiechem, ale wyszlo to raczej jakby rozbolal go zoladek.
Polly... usiadl obok niej.
Powoli, delikatnie, jakby bal sie, ze zaraz odgryzie mu reke, dotknal jej ramienia.

Sal

[iCo?[/i] spytała nieco oschłym tonem, odwracając wzrok. Przyszedłeś ponapawać wzrok ryczącą Berkley?

Wilk

Simon podrapal sie zaklopotany po brodzie.
Cholera... Pauline, nie mam pojecia co teraz powiedziec. mruknal cicho Zatem po prostu tutaj sobie posiedze dodal kulawo Jesli nie masz nic przeciwko oczywiscie...

Sal

Kiwnęła głową.
Przez chwilę siedzieli w milczeniu - on zakłopotany, ona na siłe powstrzymująca łzy, zagryzająca dolną wargę i starajaca się nie trząść jak osika na wietrze.
Ej... spojrzała na niego niepewnie. Mogłbyś mnie przytulić? spytała załośnie, starając się nie wygladać na aż tak smutną i podkopaną psychicznie, jaka była.

Wilk

Simon usmiechnal sie blado.
W zasadzie chcial to zrobic juz od dawna, ale bal sie, ze Polly zacznie rzucac w niego rozmaitymi inwektywami, prawic mu kazania na temat "Nie potrzebuje cie do cholery, jestem twarda" i inne tego typu sprawy.
Przysunal sie blizej i objal ja. Najpierw delikatnie, jakby wciaz nie byl pewny reakcji Pauline, potem mocno przycisnal ja do piersi.

Sal

Paulinie wtuliła głowę w jego ramię i zaczęła płakać.
Czuła się okropnie głupio i żałosnie. Pauline Berkley nie płacze. Ba - żaden Berkley nie płacze. To poniżej tego nazwiska. I tak dalej.
Jestem chrzanioną idiotką. murknęła, pociągajac lekko nosem.

Wilk

Ale za to jaka slodka... szepnal jej do ucha Simon.
Przesunal sie lekko w prawo i oparl o palme, ktora stanowila podpore "namiotu".
Mial juz calkowicie przemoczona koszulke na ramieniu, ale nie przejmowal sie tym. Czul sie taki...potrzebny.

Sal

Wez nie pieprz, co? mruknęła, podnosząc glowę i opierając podbrodek na jego ramieniu.
Wyglądała okropnie i jednoczesnie rozczulajaco - cała czerwona, z zapuchnietymi powiekami, drgającymi nozdrzami i mokrymi policzkami, przypominała zranioną sarnę.
To jest okropne. Cholera, nie mogę nic powiedzieć, zeby ktos się obrazony nie poczul.

Wilk

Wiesz, czasami lepiej nic nie mowic powiedzial ostroznie.
I wcale nie pieprze. Jestes cholernie slodka, piekna i w ogole.
Usmiechnal sie lekko i czule otarl lzy z jej twarzy.
Wiesz, wygladasz slicznie... powiedzial cicho.

Sal

Uśmiechnęła się nieśmiało.
Wyglądam jak rozjechana sarna. uściśliła. A czuję się jak surykatka po bliskim spotkaniu z jakims cholernym kombajnem dodała, wzdychając.

Wilk

Eee tam... Przesadzasz.
Pogladzil ja po policzku i usmiechnal sie o wiele pewniej niz poprzednio.
Dobrze juz?

Sal

Nie.
Westchnęła cieżko i wtuliła się w niego.
Zachowałam się jak chrzaniona idiotka. Cholera, jak Florence zaczłea pieprzyć o tym, ze nie potrafię zyc z wyrzutami sumienia, mialam ochotę ją pieprznac kulą w potylicę. Ona wie o mnie tyle, ile ty o hafcie krzyżykowym, i śmie mowić, że nie radzę sobie z czymś? Choelra, ona działa na mnie jak... jak płachta na byka, no.