Gra LOST RPG

Sal

Uśmiechnęła się lekko i przysunęła bliżej Simona, opuszczając . Wyprostowała rękę, nie wypuszczając jego dłoni, i spytała cicho:
Zrobiłoby to dla ciebie jakąkolwiek różnicę, gdybym nie wróciła? Gdyby ten cholerny Dym zrobił ze mną to co z pilotem?

Wilk

Roznice? Oprocz tego, ze pognalbym w dzungle z tym oto kozikiem w poszukiwaniu cholernej maskotki? wskazal podbroskiem wetkniety za pasek noz Nie, raczej nie...

Sal

Uśmiehcnęła się blado i oparła głowę na jego ramieniu.
Ej, ja naprawdę przez chwilę myślałam, że to... to coś... Słuchaj, to bło tak, jakby mnie rozrywało, każdy cholerny atom, każda pieprzoną cząsteczkę... skrzywiła się na wspomnienie tego bólu. I jestem kaleką ze złamaniem otwartym. Gdyby Marshall nie dął mi tej kuli, pewnie jeszcze pełzłabym w kierunku plaży.

Wilk

Jej slowa zdumialy go jeszcze bardziej niz fakt, iz wyspowa Maskotka to jakis krwiozerczy dym. Mimo to nie mial zamiaru wypytywac ja o szczegoly. Oczywistym bylo, ze Pauline duzo przeszla.
Nie mysl juz o tym powiedzial miekko Teraz juz jestes bezpieczna dodal glaszczac ja delikatnie po glowie.

Sal

Wtuliła się w niego i przymknęła oczy. Pahcniał morskim wiatrem i solą, głaskał ją po głowie delikatnie, ledwie zauważalnie. I - tak, do cholery - czuła się bezpiecznie.
Gdzie byłeś, jak wróciliśmy, hm? Oprócz tego, ze na pewno nie w tych cholernych jaskiniach.

Wilk

Zbieralem sol z nasza brzuchata panna. Trzeba jakos zakonserwowac mieso z dzika.
Usmeichnal sie wciaz gladzac ja po wlosach.
Az tak chcialas mnie zobaczyc?

Sal

Matko, złapaliście dzika? Cholera jasna, od rana lecę na jakimś poobijanym owocu. powiedziała, pozostawiając jego drugie pytanie bez odpowiedzi.
Znalazłeś ta kartkę, nie? spytała, próbując jakoś podtrzymać rozmowę. Nie miała ochoty siedzieć w milczeniu na brzegu oceanu i dawać się głaskać jak niemy kotek.

Wilk

Tak. Lezy teraz podarta na male kawaleczki w twoim pucharze.
Simon nie poddawal sie tak latwo. Zawsze lubil sluchac komplementow pod swoim adresem.
Wciaz nie odpowiedzialas na moje pytanie.

Sal

Polly uśmiechnęła się kąsliwie.
Zobaczyć? Ciebie? wyprostowała się ostrożnie i spojrzała na niego zaczepnie. Zastanawiałam się po prostu, z kim i gdzie siałeś publiczne zgorszenie.

Wilk

I z czystej ciekawosci rzucilas sie w karkolomny maraton przez dzungle ze zlamana noga?
Odwzajemnil usmiech.

Sal

Parsknęła tym swoim lekko kpiącym śmichem.
To się wytnie. Stanowczo
--Martwiłam się o ciebie, do cholery. Naprawdę.--

Wilk

Juz za pozno. Stalo sie.
Do usmiechu dorzucil jeszcze wyzywajace spojrzenie.
No to wiemy juz ze za mna tesknilas, jestes o mnie zadrosna... Co jeszcze?
Przyjrzal sie jej uwaznie ciekawy, czy cos z tej lekcji wyciagnela.

Sal

Westchnęła ciężko.
Przeprosiłam tego patentowanego idiotę. powiedziała niewyraźnie, spuszczając wzrok.
W zasadzie w jakiś sposób byla z siebie dumna - ba, nawet bardzo. W końcu ostatni raz przeprosiła kogoś chyba w przedszkolu, a i tego nie była pewna. Z drugiej strony coś - coś, jakby upokrozenie i to okropne poczucie ponizenia - ciągle kojarzyło jej się z tą rozmową z Marshallem.

Wilk

Simon usmiechnal sie tylko. Tyle to sam sie domyslil. W koncu jak by zdobyla Marshallowa kule?
Jestem z ciebie dumny powiedzial cicho Mow dalej. Dobrze ci idze.

Sal

I Jacka. dodała. Bo, cholera, jemu byłam to winna. Traktuję ludzi jak posrane śmieci, kąsam ich keidy chcą mi pomóc... A on mnie mógł przecież zostawić, nie? Cholera, dać tej chrzanionej bestii mnie rozszarpać, pocwiartować, zrobić ze mnie kawałek śmierdzacego mięsa.
Podniosła głowę i spojrzała na niego.
I tobie chyba tez jestem coś winna, nie? Cholera, gdybyś ty zostawił mnie śpiącą i napisał na kartce, że wybywasz do tej chrzanionej dżungli, chybabym cie potem wykastrowała łyzeczką.