Gra LOST RPG

Sal

Nie chcę miec kolejnej osoby na sumieniu, do cholery warknęła, zanim zdążyła ugryźć się w język.
--Pięknie. Powinnam dostać Nobla za wybitne panowanie nad sobą, do cholery.--

Scheat

Nie rozumiesz, że mnie to nie obchodzi, co sie ze mną stanie?
Wyrzuciła z siebie tezę zupełnie przeczącą wszystkim jej dotychczasowym wypowiedziom.
Weź mnie ze sobą Pauline, a jak nie weźmiesz, to ja sama za wami pójdę.. i nie przejmuj się mną, ją nie jestem warta czyjegoś sumienia..
Zakończyła, zaskakująć samą siebie.

Sal

Polly skinęła głową.
Masz dwie minuty na spakowanie się. Nie zdążysz - idziemy bez ciebie. powiedziała ostro.
Spojrzała na Simona.
--Wypadaloby mu chociaż dac znać, gdiz emnie wywiało, do cholery.--
Przyklękła przy torbie i wyjęła z niej jakis zabląkany notes i długopis. Wyrwała kartkę z zeszytu i zaczęła na niej bazgrać.
"Poszłam z Heroicznym Chirurgiem do tego całego Ciemnego Terytorium. Najwyżej mnie coś zje."
Położyła kartkę obok Simona i wyszła z wnęki, wymijając osłupiałą Flor.
Została ci minuta. poinformowała ja sucho.

[Wychodzi: Polly]

Scheat

To dobrze
Powiedziała, nie uprzedzając Polly, że spakowana jest od godziny i tylko zastanawiala się, czy iść i rzucic się z plecakiem w przepaść, czy pójść kusić potworka.
[wychodzi: Flor]

Wilk

Simon obudzil sie. Nie mial pojecia ile spal. Przeciagnal sie i omiotl wneke wzrokiem. Pauline jeszcze nie wrocila. Cos jednak zmusilo go, by przygladnac sie otoczeniu blizej. Nie bylo plecaka.
Kurwa...
Juz szukal czegos do rozbicia o sciane gdy zauwazyl obok siebie zabazgrana karteczke. Z trudem powstrzymal cisnace mu sie na usta przeklenstwa.
--Najlepiej kurwa zostawic biednego, spiacego Simona, bo bedzie zawadzal...--
Zgniotl karteczke i rzucil nia w sciane. Byl wsciekly.

Wilk

[przychodzi: Michael]

W koncu go znalazl. Nie wygladal zbyt dobrze. Niewiele zostalo w nim czlowieka przemawiajacego oniegdaj na plazy. Twarz mial blada, zarosnieta, oczy podkrzone. Caly wydawal sie jakis mniejszy.
Siedzial na ziemi oparty plecami o sciane i rzucal papierowymi kulkami do zlotego pucharu stojacego na przeciwleglym koncu wneki. Michael przyjrzal sie blizej nagrodzie. Pierwsze miejsce w zawodach tanca. Dziwne, mezczyzna nie wygladal na tancerza.
Simon?

Kolejny papierowy pocisk odbil sie od krawedzi pucharu. Powoli podniosl wzrok na mezczyzne. Pamietal jeszcze jak szukal jego imienia na liscie pasazerow.
--Mike? Michael? Jakos tak...--
Na to wyglada. Czego chcesz?

Facet patrzyl na niego jakby rozjechal jego ukochanego psa. Ale skoro juz tu przyszedl.
Mi tez milo cie poznac powiedzial niezbyt przyjaznym tonem, co natychmiastowo znalazlo odzwierciedlenie w spojrzeniu Simona Michael, w razie jakbys nie pamietal. Sluchaj Simon, przyszedlem do ciebie bo jestes... zawahal sie ...czyms w stylu wodza. dokonczyl niezdarnie.

Simon usmiechnal sie ponuro.
--Wodza nie zostawia sie w cholere i nie idzie walczyc z maskotkami bez jego wiedzy--
I?

No, chodzi o to, ze wpadlem na pewien pomysl. Mianowicie chce wybudowac tratwe i przeszukac okoliczne wody w poszukiwaniu jakiegokolwiek ratunku. W koncu ktos musi tu czasem przeplywac. strescil swoj pomysl Michael.

--Juz to widze...--
Szczerze watpil, by Michael potrafil zbudowac cos pozadnego. Ale jesli chce.
Wiec idz i buduj ta cholerna tratwe.

Skrzywil sie lekko. Nie tego sie spodziewal. Mial nadzieje ze Simon pomoze mu cos zorganizowac, przyznaczy ludzi do pomocy. Widocznie nie dzierzyl takiej wladzy jakiej Michael sie spodziewal.
Zebys wiedzial. Pojde i zbuduje ta cholerna tratwe warknal i wyszedl.

[wychodzi: Michael]

Wilk

Simon mial juz serdecznie dosc siedzenia samemu we wnece i zamartwiania sie o Polly. Mimo, ze probowal sobie wmowic, ze jest po prostu na nia zly, prawda stawala sie coraz bardziej oczywista.
Wlasnie wtedy uslysal muzyke. Nie zatsnawiajac sie wiele wstal i wyszedl.

[wychodzi: Simon]

Sal

[Przychodzi: polly]

Dokustykała do swojej wneki, po drodze potykajac się o własne konczyny. Raz prawie zaliczyła bliski kontakt na linii Polly-podłoga, ale w porę chwyciła się idącego obok Scotta.
Albo Steve'a. Nie rozróżniała ich.
Dotarła do swojego kąta i, hamując wpływajacy na twarz wyraz bólu, oparła się i skalną sciankę w oczekiwaniu na Marshalla.

Marshall

[przychodzi Marshall]

Marshall przyszedł po dobrej chwili. Oparł kule o ścianę i ukucnął opierając plecy o skałę.
- Więc? - zapytał. - Chcesz mi jeszcze dołożyć?

Sal

Jak na razie to ty trzyamsz naładowanego gnata. zauważyła beznamiętnie Polly. Marshall, cholera jasna, przyjmijmy, ze chcę to raz wyjaśnić. Dam sobie obciąć obie ręce, ze to ty wziąłeś moją spluwę. powiedziała spokojnie, obserwując jego reakcję.

Marshall

- To trzeba było sobie obcinać rękę, a nie strzelać mi po nogach... - powiedział spokojnie. - Ale i tak cieszę się, że nie walnęłaś mi w kolano... Bo wtedy nie rozmawiałbym z tobą tak spokojnie...

Sal

Marshall, do cholery ja...
Polyl założyła ręce na klatce piersiowej i zacisneła zeby na, i tak juz przeciętej po spotkaniu z askotką, wardze. Odwróciła glowę w bok - cholera jasna, ten pieprzony blondyn nie był osąba, której chciałaby pokazywać załzawione oczy.
Nie chciałam. mruknęła ledwie słyszelnie.
--Tak, kurde. Każdy sa mnie uneiwinni po takim oswiadczeniu-- zakpiła z siebie w myslach.

Marshall

- Ja też nie chciałem... - mruknął spokojnie Marshall. Miał to do siebie, że prawie zawsze potrafił zachować obojętną twarz. To pomagało.
- Ale powiedz mi dlaczego nie wolałaś przeszukać mojego namiotu czy mnie czy dowiedzieć się gdzie byłem, gdy zostawiłaś spluwę...? - zapytał, siadając, gdyż zaczęła go boleć noga.

Sal

Nie wiem, cholera jasna. Ja jestem... Polyl urwała, szukajac odpowiedniego słowa małą, głupią, rozpieszczoną suką, która czasem ma wrazenie, ze moze wszystko. Zwlaszcza, jesli ktoś uciska jej słaby punkt.
Sama nie wierzyła, ze własnie nazwała siebie w ten sposob. Ona? Siebie?

Marshall

- Bardzo trafnie to ujęłaś... - powiedział z nikłym uśmiechem Marshall. - A dzisiaj prawdopodobnie przeżyłaś już tylę, że powiedziałaś sobie, że możesz przeprosić nawet tego idiotę Marshalla... Ale jakoś nie umiesz powiedzieć słowa "przepraszam"...