Gra LOST RPG

Orick

Przynajmniej byłoby zabawnie Uśmiechnął się szeroko i spojrzał na plażę. No wyobraź sobie te rzesze ludzi, budujących olbrzymie wieżowce z piasku, te tony owoców do zjedzenia i szybkie karczowanie lasów... Robinson był jeden, a patrz co zrobił... Jak nas będzie osiemdziesięciu, to nawet ci Inni będą się mogli schować Zaśmiał się głośno, jakoś niespecjalnie przejmując się tym, że musi rozdawać owoce dalej.

Sol

Wszystko, tylko nie to. Nienawidzę tłumów odparła Scarlett, uśmiechając się jednak. A moje wrodzone poczucie humoru podsuwa mi, że samolot uderzyłby akurat w największe skupisko namiotów.

Orick

Hurley pokręcił głową z uśmiechem.
Zawsze jesteś taka... pesymistyczna? Uniósł brew, spoglądając na nią z ciekawością. Cały świat dookoła jest dla Ciebie taki zły?

Sol

Nie zawsze. Zależy od sytuacji uśmiechnęła się, wzruszając ramionami. Do wszystkiego można się przyzwyczaić. Pesymizm w gruncie rzeczy nie jest taki zły. Widzisz, jak się tutaj rozbiliśmy, większość czekała na to, aż nas uratują. Ja nie i teraz nieco łatwiej pogodzić mi się z tym, że prawdopodobnie jeszcze długo tu zostanę...

Orick

Hurley kiwnął głową.
Długo miałem nadzieję, że jednak nas uratują. Powiedział smutno i poważnie. Kiedy minął tydzień... wiedziałem, że już nie ma szans. Piętnastego dnia kompletnie przestałem o tym myśleć... A co gorsza... mam wrażenie, że to wszystko moja wina Powiedział, odwracając głowę. Właściwie sam dziwił się sobie, dlaczego tak się otwiera przed kobietą, którą poznał godzinę temu.

Sol

Twoja wina? Daj spokój. Taka w tym twoja wina, jak moja, czy innych osób, którzy lecieli tym samolotem stwierdziła, po raz kolejny odgarniając mokre włosy wpadające jej do oczu.

Orick

Hurley nie dawał za wygraną.
Wierzysz w... los? Fatum, klątwy i te sprawy? Zapytał niepewnie.

Sol

Powiedzmy spojrzała na niego niepewnie. Znaczy, generalnie wierzę w przeznaczenie. Że tak miało być, i te sprawy. W ten sposób o wiele łatwiej było pogodzić mi się z tym, że teraz tu jesteśmy.

Orick

To dobrze Oznajmił Hurley, z lekkich tchnieniem ulgi. Bo wiesz... Opowiem Ci taką historię. Otóż pewnego dnia poznałem pewnego człowieka... nieważne gdzie. Ten faciu powtarzał ciągle "4,8,15,16,23,42" i tak w kółko... Więc pewnego razu kupiłem sobie los na loterię, postawiłem te liczby i wygrałem...116 milionów dolarów... Tu zrobił pauzę i niepewnie spojrzał na nią, zastanawiając się, czy mu wierzy.

Sol

Wygrałeś na loterii? spojrzała na niego zdziwiona. No dobrze, ale jak to ma się do rzeczy? Przecież nie jesteś pierwszą osobą, która wygrała na loterii i leciała potem samolotem, hmm?

Orick

Hurley kiwnął głową Nie skończyłem jeszcze. Po loterii, zaczęły się dziać dziwne rzeczy. Dom mojej matki został rozwalony przez meteor, ona sama skręciła kostkę... Straciłem przyjaciela... I masa innych różnych, nieprzeyjemnych wypadków Powiedział dziwnie cicho. Wszystko przez te liczby. Jestem pewien, że gdybym nie leciał tym samolotem, nie rozbilibyśmy się....

Sol

Bzdura. Zwalić winę na liczby, to jedno, ale przecież to wszystko, co się stało mogło mieć jakiś inny, konkretny powód stwierdziła Scarlett. Wątpię, żeby katastrofa samolotu mogła być winą któregokolwiek z nas. Poza tym... liczby?

Orick

Tak, liczby. Gdziekolwiek jestem, przynoszę pecha. Spuścił głowę. Właściwie to odechciało mu się już rozdawać te cholerne owoce.

Sol

Hej, daj spokój! To ja tu jestem pesymistką Scarlett uśmiechnęła się wesoło. Poza tym, nawet, jeśli to w jakiś sposób byłaby twoja wina, nikt nie musi o tym wiedzieć, co?

Orick

Hurley parsknął śmiechem. Taaa.... może masz rację. Nieważne Wstał i otrzepał się z piasku. Spadam rozdawać dalej te owoce, bo ludzie tu z głodu umrą Zaśmiał się i wyszedł, machając jej ręką, po drodze zabierając kosz z owocami.
[Wychodzi: Hurley]