Gra LOST RPG

Wilk

A niby co mam powiedziec?
Simon skrzyzowal ramiona na piersi.
Moglabys przynajmniej patrzec mi w oczy jak do mnie mowisz.

Sal

Podniosła głowę i spojrzała na niego niepewnie.
Gdyby ktokolwiek postronny miałby ocenic teraz jego nastrój, zapewne użyłby słowa "lekko znudzony". Polly zacisnęła zęby na dolnej wardze i westchnęła.
Co mam zrobić? spytała w koncu, po dłuższej chwili milczenia.

Wilk

Mnie sie pytasz?
Ta rozmowa nie zmierzala do niczego. To bylo oczywiste.
Simon spojrzal na nia z irytacja w oczach. Pozwolil sobie na rozluznienie miesni twarzy, co zaowocowalo lekkim wykrzywieniem ust.

Sal

Nie wiem, czego ode mnie oczekujesz. Nie wiem, co mam zrobić żeby naprawić to, co spieprzyłam.
Zmusiła się do nie odwrócenia wzroku. Stała, wbijała sobie paznokcie w przedramię tak, że przebily już naskórek i patrzyła niepewnie na Simona.

Wilk

Juz ci mowilem. Tego naprawic sie nie da. odparl chlodno.
Zebral z ziemi poodcinane galazki i wrocil na pniak. Poczal ostroznie, przy pomocy noza obierac je z kory.

Sal

Zacisnęła dłoń na ramieniu, jeszcze mocniej wbijając paznokcie w skórę.
Czyli... jestem spalona, tak? Nie dostanę drugiej szansy? spytała ostrożnie.

Wilk

Simon odrzucil galazki w bok i oparl czolo na zacisnietych w piesci dloniach.
Czy ty naprawde nic nie rozumiesz? powidzial spokojnie nie patrzac na nia Juz ci dalem druga szanse...

Sal

Polly spuściła głowę, nie mając pojecia, co mogłaby odpowiedzieć. Zamiast tego wbiła wzrok w czubkiswoich butów i zacisnęła mocniej zęby na dolnej wardze.
Chciała to wyjaśnić. Naprawić. Odbudować. Cholera, zrobiłaby wszystko, o co tylkoby poprosił.
Problem w tym, ze niczego nie żądał. Po prostu siedzial odwrócony plecami i sprawiał wrażenie kamiennej, nieporuszonej całą sytuacją góry.
To znaczy - sprawiałby, gdyby go nie znała.
Simon, ja... zaczęła, ale po chwili urwała. Tłumaczenie się nie miało sensu.

Wilk

Simon nasluchwilal kazdego najmniejszego odglosu dochodzacego z jej strony. Chial by cos powiedziala, cos co by sprawilo, ze wszystko wroci do normy. Probowal jej wybaczyc, ale po prostu nie mogl. Za bardzo go zranila.
Tak?
Znowu ten sam, beznamietny ton.

Sal

Nawet na nią nie spojrzał. Znowu mówił tak, jakby kompletnie nie interesowało go to, co się stało.
Odruchowo odsunęła z twarzy opadające na nią włosy i powiedziała:
Jestem idiotką, wiesz? Cholerną idiotką. Moze zabrzmi banalnie, ale to... w dżungli... z Marshallem... pcozerwieniała na twarzy na samo wspomnienie tego, co stało się przy włazie. To był... Prypadek./ Jednorazowy wypadek i... język zaczłąjej się plątać. W koncu, po raz nie wiadomo ktory dzisiejszego dnia, powiedziała słabo: Przepraszam.

Wilk

Wypadek, czemu ja o tym nie pomyslalem? Tak zupelnie przypadkiem potknelas sie o korzen i na nim wyladowalas.
Simon odwrocil sie w jej strone i podniosl wzrok. Neraz slyszal, ze obojetnosc jest gorsza od nienawisci, a on, pomimo wszystko, nie chcial jej ranic.
Dlaczego...? wyrwalo mu sie.
Kurwa, co ja w ogole mowie? Nie odpowiadaj, to tylko pogorszy sprawe.

Sal

Polly spuściła głowę.
Nie byłaby soba, gdyby nie przemknęło jej rpzez myśl, że było prawie dokłądnie tak, jak mówił Simon. Tyle, że to Marshall wylądowal na niej.
Założyłam się z nim że... odetchnęła głosniej że bez problemu będe w stanie go przewrócić. powiedziała ze skrępowaniem. Ale to on przewrócił mnie... dodała ze skrępowaniem w głosie.

Wilk

Zamknij sie warknal.
Nie chcial tego slyszec. Wiedzial, ze Polly zrobila to calkowicie dobrowolnie. Najbardziej bolala go jednak swiadomosc, ze czerpala z tego przyjemnosc.

Sal

Simon, ja... zaczęła, ale natychmiast urwała.
Nie wiedziała, co ma zrobić. Fakt - znajdowała się w takiej sytuacji, i to cąłkiem niedawno, za to po zgoła innej stronie.
Mam sobie pojsc? spytała ostroznie.

Wilk

Trzeciej szansy juz mozesz nie dosstac...
Simon zaczal obracac w dloni noz, wpatrujac sie w blyszczace w sloncu ostrze.
Nie stoj tak, usiadz.
Musial chociaz sprobowac. A nie mogl sie przelamac gdy ona stala kilka metrow dalej.