Gra LOST RPG

Sal

Wydaje mu się. stwierdziła, tracac swój zwykły ton. Jej głos brzmiał blado, nawet trochę smutno. Sama w zasadzie nie wiedziała, dlaczego - chciała przeciez mówić z wesołym, kpiącym sarkazmem, nie?

Wilk

To nie bylo podobne do Polly. Chociaz z drugiej strony skad mial wiedziec co jest? Jeszcze przed chwila plakala mu w ramie.
Pauline... powiedzial miekko Cos nie tak?

Sal

Pokręciła głową.
W porządku. powiedziała cicho, wpatrując się tępo w przestrzeń ponad jego ramieniem.

Wilk

Simon ponownie skierowal jej wzrok na siebie.
Mi mozesz powiedziec. Wszystko... szepnal.
Ujal jej ldon i scisnal lekko.

Sal

Wyrwała tę dłoń.
Mogę? Cholera, że niby się mną przejmujesz?
Mówiła powoli, spokojnie i zupełnie nie kąsliwie czy ironciznie. Raczej blado i obronnie, jakby bała się jego reakcji.

Wilk

Zreszta co mu szkodzi? Nie bylo sensu sie oszukiwac. Wzial gleboki wdech.
Polly, do cholery, czy ty nie widzisz, ze mi na tobie zalezy?
Powiedzial. Nie bylo juz odwrotu. Pozostawalo juz tylko czekac na jej reakcje.

Sal

Mówiłam już - wydaje ci się.
Gdyby miała zdrową nogę, wstałaby teraz i ruszyła szybkim krokiem w stronę dżungli, dla efektu odwracając sie niepewnie raz czy dwa w ejgo stronę. Z powodu złamanej kości rzeczony efekt poszedł się gzić, kiedy zaczęła pomału wstawać, probując oprzec się na kuli.

Wilk

--Kurwa zajebiscie...--
Simon zamknal oczy i zacisnal palce na pniaku. On tu sie otwiera, a ona co? "Wydaje ci sie"?
--A idz w cholere. Krzyz na dorge--

Sal

Nie moze ci na mnie zależeć. Nie tak naprawdę. powiedziała, opierając się na kuli.
Spojrzała na niego i nagle pozałowała swojej reakcji; mogła powiedziec coś innego. Albo obrócić to w żart.
Jakkolwiek by nie kochała ranienia ludzi, tak teraz nie cuzła nawet odrobiny satysfakcji.
Simon, do cholery, ty wiesz, jak to działa? Spotykasz kogoś, przez chwilę jesteś z tym kimś blisko i wydaje ci się, że ci na tym kimś zależy. A po jakimś czasie to znika, to pieprzone uczucie po prostu się ulatnia jak... jak dym, rozpływa się, znika.
Przez chwilę milczała.
A jak już sam dojdziesz do tego, ze ci się wydaje, to mnie będzie, do choelry, boleć, nie ciebie.

Wilk

Simon rowiez wstal. Spojrzal z gory na Polly surowym wzrokiem
Tak sie sklada, ze jestem duzym chlopcem i wiem co czuje powiedzial sucho Nie mow mi wiec, ze cos mi sie wydaje. Zalezy mi na tobie. Skoro ty nic nie czujesz, mozesz sobie odejsc, droga wolna. Ja cie zatrzymywac nie bede. Poradze sobie sam. Przez te wszystkie lata jakos sobie radzilem.

Sal

Nie powiedziałam, do cholery jasnej, ze nic nie czuję. powiedziała powoli, spuszczając głowę. Ale nie chcę, żebyś rzucał deklaracjami, których możesz nie być pewnym, do cholery.

Wilk

Nie jestem z tych, co rzucaja slowa na wiatr. W mojej pracy nauczylem sie myslec zanim cos powiem. Jesli cos mowie, mozesz na tym polegac. Wierz mi. zakonczyl akcentujac dwa ostatnie wyrazy.

Sal

Polly kiwnęła głową i podkuliła w kolanie chorą noge. Przez chwilę stała i wpatrywała się w piasek; zupełnie tak, jakby widziala w jego drobinkach zbawienie narodu.
To nie tak, że ci nie wierzę, do cholery. zaczęła, ale szybko zaniechała rozmowy na tym tonie.
[i]Wracamy?[i/] spytała, podnosząc głowę.

Wilk

Zreszta czym ona sie tak przejmowala? Pzreciez nie powiedzial, ze ja kocha albo, ze chce spedzic z nia reszte zycia. Powiedzial, ze mu na niej zalezy. Tyle.
Po chwili goraczkowego myslenia doszedl tylko do wniosku, ze kobiety to dziwne stworzenia.
Tak, chodzmy juz powiedzial smetnie.

Sal

To mi pomóż. Bo z moim tempem to dojdę do cholernej jaskini pojutrze. powiedziała cicho.
Wyciągnęła wolną rekę w jego stronę i złapała go delikatnie za łokieć.