Gra LOST RPG

Sal

[spytaj się wyroczni xP chyba już teraz, nie? xP]

Nie czekała na jego dalsze zaproszenia czy zachęty - zsunęła dłonie z jego klatki piersiowej i rozpięła sowje spodnie, szybko się ich pozbywając. Objęła go mocniej, teraz takze nogami, i przewróciła sie na plecy.

[zakoncz jakos ladnie xP]

Marshall

[czemu ja?]

Zdawało się, że świat zawirował przed ich oczami, gdy kochali się wśród traw tropikalnej dżungli niczym Adam i Ewa. I nagle, przez ten czas, wyspa wydała im się piękna. Wydała się cudem, namiastką raju...
Kochali się niczym dwójka nastolatków, rozgorączkowani i z wypiekami na twarzach. A dziwni to byli kochankowie, do niedawna całkiem sobie obcy...
Wokół nich szumiły drzewa i świergotały ptaki...

Sal

[apf, bo jestes podobno mężczyzną]

Było po wszystkim. I dopiero teraz miała prawdziwe wyrzuty sumienia.
Lezała nago, z głową na jego klatce piersiowej i jego ręką w swoich włosach i było dobrze. Miała wrażenie, ze mogłaby tak leżeć bez końca. Z drugiej strony - cholera no. Zachowała sie jak rasowa dziwka, suka i ty podobne.
Wtuliła się twarzą w jego tors i westchneła.

Marshall

[amru.]

Bawił się jej włosami jak to miał w zwyczaju. Myślał o tym, co zrobili. O tym jakie będą tego konsekwencje. O tym, że zranił kolejną osobę.
--Cholerny świat...-- wypowiedział w myślach swoje ulubione przekleństwo.
- Żałujesz? - zapytał nagle Polly.

Sal

Podniosła głowę i podsunęła się nieco wyzej. Oparła podbrodek na ramieniu Marshalla i spuściła wzrok.
Jakas część jej pewnie żalowała. Ta druga, gorsza połowa, była wręcz zachwycona.
Nie wiem. odpowiedziała zgodnie z prawdą.

Marshall

Westchnął cicho i pocałował Polly w czoło.
- To tak jak ja... - mruknął prawie niedosłyszalnie.
Nie przestając bawić się włosami Polly, zapatrzył się w bezchmurne niebo.

Sal

To jest chore. mruknęła. Nawet z tobą ngidy nie rozmawiałam z normalny sposób, do cholery. zauważyła, patrząc na niego.
--W zasadzie dlaczego?-- zastanowia się nagle. Ich kontakty - przynajmniej do tej pory - ograniczały się do sarkastycznych docinkow i wzajemnego irytowania się.

Marshall

- Za dużo klniesz - uśmiechnął się nagle Marshall. Coś w tej chwili nie pozwalało mu się smucić. Musiał być wesoły, mimo że czuł, że konsekwencje tego co zrobili mogą być naprawdę niemiłe...

Sal

Wiem. przynała Polly, uśmiechając się krzywo. Postaraj się wychować u Berkleyów i nie kląc jak szewc i marynarz po popijawie, facet, to dam ci Nobla. dodała zaczepnym tonem.
Przekreciła głowę i oparła policzek na jego ramieniu.

Marshall

- To mam Nobla w kieszeni... - mruknął Marshall, przygarniając do siebie Polly. - Swoją drogą... - zaczął, ale urwał i zapatrzył się w niebo.

Sal

Hm? Polly podniosła głowę i spojrzała na niego z zainteresowaniem. Co?

Marshall

- Co co? - uśmiechnął się Marshall i pocałował Polly.

Sal

Uśmiechnęła się i oddała pocałunek.
Zacząłeś coś mówić, chłopcze. O ile dorbze pamietam, zacząłes od cholernie obiecujaceg "swoją drogą". przypomniała, patrząc na niego zaczepnie.

Marshall

- Nie klnij tyle, złotko... - upomniał ją Marshall, przeczesując jej włosy. - Powinnaś zostać szewcem czy czymś w tym stylu...

Sal

Marynarzem. powiedziała. Popijawy, facet w każdym porcie i te sprawy.
Ogarnęła wzrokiem otoczenie w poszukiwaniu rozrzuconych ubrań. Bluzka lezała niebezpiecznie blisko kabla, spodnie niedaleko niej, reszta garderoby zaniknęła w dziwnych okolicznościach przyrody.
Wracamy?