Gra LOST RPG

Sal

Marshall, ja pytam powaznie, do cholery. uświadomiła mu zimno, przekraczając podejrzaną kępę trawy.
Jack? Jak myślisz? spytała, zwracajac się do lekarza jak do wyroczni.

Marshall

- Jasne, już się nie odzywam - mruknął Marshall, spluwając i idąc dalej w milczeniu.

- Nie mam pojęcia - powiedział niechętnie Jack.
--Skąd ja to mogę wiedzieć, do cholery?--

Scheat

A kto to może wogółe wiedziec Polly? Jak dojdziemy to zobaczymy..
Była już zmęczona takimi pytaniami..

Sal

Jesli dojdziemy, pewnie tak stwierdziła z porażającym optymizmem, przewracając oczami.

Marshall

Jack wzruszył tylko ramionami, nic nie mówiąc.
Zmęczenie powoli zaczęło dwać mu się we znaki, i pewnie nie tylko jemu, więc rozmowy uważał za zbyteczne marnowanie sił.

Marshall wlókł kilka kroków za resztą, patrząc się pod swoje nogi.

Sal

Polly zanuciła coś niemrawo pod nosem.
Jeśli nie zabije ich maskotka, to padną w tej dzungli z nudów. Jak na razie szli, szli, szli i jeszcze raz szli, co jakiś czas ktoś - dla odmiany - odetchnął głośniej, ewentualnie - dla rozrywki - potknął się o kamień.
--Niebezpieczne, pełne wrażeń ekspedycje, dobre sobie--

Marshall

Po jakimś czasie zrobiło się cholernie nudno.
Marshall, który śpiewał sobie coś, pod nosem, zaczął podnosić kamienie i żonglować nimi, co jednak, ze względu na to ze szli szybkim krokiem, nie do końca mu się udawało.

Sal

Polly spojrzała na Marshalla.
Ten facet był niemożliwy. Zachowywał sie jak dziecko na wycieczce szkolnej, dziecko, któremu nci się nie podoba. A teraz żonglował kamieniami.
Jak wieczny chłopiec. Pitoruś Pan. Czy coś w tym stylu.
Nie rozwal komuś głowy, co? rzuciła, uśmiechając się do niego.

Marshall

- Nie ma sprawy - powiedział Marshall, upuszczając kamienie.
- A ty nie zabij kogoś swoimi wzdychaniem i prychaniem... - uśmiechnął się.

Sal

Uśmiechnęła się blado i ziewnęła.
Mrożąca krew w żyłach wyprawa. Żałosne. mruknęła do siebie, obserwując plecy Pani Przewodnik.

Marshall

- Jak tak dalej pójdzie, to naprawdę zacznę w nich rzucać kamieniami - powiedział Marshall, po czym uśmiechnął się i dodał wesoło - Albo po prostu ciebie spiorę.
Lekko trącił ją łokciem.

Sal

Uśmiechnęła się szerzej i oddała mu.
No dalej. Zlej mnie.

Marshall

- Nie mam sił, Loczku... - powiedział wesoło Marshall, popychając ją barkiem.

Sal

Czym się tak zmeczyłeś, do cholery? Podnoszeniem kamyczków? spytała, rpzewracając oczami i kopiąc go lekko w łydkę.

Marshall

- Pilnowaniem, żebyś znowu nie zaliczyła gleby - odpowiedział Marshall.
- Auć. Nie kop mnie, bo ci zaraz tak dołożę, że będzie z tobą źle - zagroził rozbawionym głosem.