Gra LOST RPG

Marshall

Jack nic nie mówiąc kiwnął głową.

Sal

Znaleźliśmy wtedy w dżungli właz.
Polly odczekała chwilę, delektując się wpełzającym na twarz doktorka wyrazem z serii 'czemu dowiaduję się ostatni?'.
Obok włazu był jakiś pieprozny kabel.
Jack wyglądał na dogłębnie urażonego faktem, ze nikt go nie raczyl o tym poinformować.
Ja i Nina poszłyśmy wzdłuz tego cholerstwa, i znalazłyśmy kryjówkę tej Francuzki... O niej też nie wiesz, prawda? spytała, usmiechając się z wyzszością

Marshall

Dla Jacka było to bardzo niespodziane i... wkurzające.
- Jesteś aż tak żałosna, że sprawia ci radość informowanie mnie o tym? - zapytał tracąc na chwilę zimną krew.
Ta dziewczyna strasznie go denerwowała. Rano postrzeliła człowieka, stroiła fochy jak małe dziecko, gdy chciał jej pomóc z nosem, a teraz przyszła i bezczelnie czerpała satysfakcję z tego, że on nie wiedział o jakimś cholernym włazie.

Sal

Poniekąd. powiedziala oględnie. Słuchaj, przyjmijmy na chwilę, ze wiesz o wszystkim, i ze aż tak cholernie cię nie wpieniam, co? Bo tak się składa, że jeśli chcemmy otworzyć ten cholrny właz, musimy wejść wgłąb dżungli; a ani ja, ani Simon nie ammy broni.
Polly spojrzała na Jacka i usciśliła:
Mówiąc krótko - idziesz z nami.

Marshall

- Od kiedy wydaje ci się, że jesteś panią życia i śmierci na tej wyspie? - odpowiedział Jack lekko podnosząc głos.

Sal

Odką dsię tu pojawiłam. warknęła Polly. Słuchaj, tu nie chodzi o mnie, bo ja, mimo wszystko, sobie poradzę nawet bez otwierania tego cholerstwa. Użyj jednak tej części mózgu, która jest odpowiedzialna za myślenie, jeśli potrafisz, oczywiscie. Metalowe gówno w srodku dżungli równa się pieprzona obecność ludzka równa się szansa na wyrwanie nas z tej wyspy. Powtórzyć? Zapisać?

Marshall

Jack naprawdę nie był przyzwyczajony, żeby ktokolwiek tak się do niego odzywał. Istniały w końcu pewne granice...
- Nie zamierzam tam iść z kimś kto traktuje mnie jak wrzód na tyłku... - odpowiedział odwracając wzrok w kierunku morza.

Sal

Brawo, facet, jestem z ciebie dumna. Myślałam, ze nie posuniesz się do tak cholernie bezprawnego cyznu, jakim jest uzycie słowa 'tyłek'
Polly skrzywiła się.
Myślisz, ze jestem tu dla własnej przyjemności? Nie potrzebuję ciebie, tylko pistoletu. Ale lepiej będzie, jeśli nie bedę tego cholerstwa trzymać przy sobie. powiedziała. Poza tym... Simon chyba nie czuje się najlepiej, do cholery powiedziała takim tonem, jakby przyznanie się do tego, że obchdozi ja cokolwiek poza własnym tyłkiem, było dla niej swoistą obrazą majestatu. Nie będę go targać na plecach po dżungli. A on też idzie.

Marshall

- Simon nie powinien iść... - powiedział Jack, ignorując bezczelne zachowanie Polly.

Sal

To wiem i bez ciebie. Mam go przywiązać sznurem do jakiejś cholernej palmy? kuszaca wizja, ale nie.
Polly spojrzała na doktora i, nieco ciszej, tak, jakby wstydziła się tego, co mówi, dodała:
Jack, do cholery, proszę cię.

Marshall

Jack westchnął i powiedział:
- Zgoda, ale Simon nie może iść. Mówię to jako lekarz...

Sal

Jasne.
Polly skinęła głową.
Będę czekać w jaskiniach. powiedziła i odwróciła się, odchodząc spiesznie w stronę dżungli.

[Wychodzi: Polly]

Marshall

Jack kiwnął głową, podniósł się, wziął leki i kule i poszedł do Marshalla

[wychodzi Jack]

Wilk

[przychodzi: Michael]

Michael po chwili zastanowienia wybral okolice wraku by rozpoczac swoje poszukiwaniu. Walt i Vincent ostatnio, pomimo jego zakazow, czesto tu sie bawili wiec to bylo najprawdopodobniejsze miejsce pobytu psa.
Vincent! Piesku, jestes tu? Vincent! nawolywal chodzac pomiedzy ogormnymi kawalami blach powbijanymi w piasek.

---

Vincent!
Po jakims czasie w koncu uslyszal upragniony dzwiek - szczekanie. Po chwili zza wraku wylonilo sie zrodlo dzwieku. Jasny labrador podbiegl do Michaela szczekajac wesolo i merdajac ogonem.
Dobry chlopiec... powiedzial drapiac psa za uszami. Dobry piesek...

Bez dalszego zwlekania chwycil czworonoga za obroze i ruszyl w kierunku namiotu Marshalla.

[wychodzi: Michael]

heaven

[Wchodzi Paul]

Zaczynał się dwunasty dzień....szybkim krokiem doszedł do miejsca katastrofy...powinno gdzieś tu być - powiedział do siebie....po pół godzinie poszukiwań lekko zmachany <jak na tylolatka> usiadł na jednym z wystających pni i próbowął sobie przypomnieć, odtworzyć obraz pierwszego dnia...było to trudne, lecz wykonalne....w końcu wymamrotał...jestem pewien, że to tutaj - spojrzał między korzenie i cała jego twarz rozpromieniała, bo zobaczył wśród nich biało-czerwone pudełeczko, wziął je i ucieszony skierował się ku jaskiniom....

[Wychodzi Paul]